Pink Floyd~High Hopes

Πιθανότατα το τελευταίο κομμάτι που ηχογράφησαν μαζί οι Floyd.


Καλές Διακοπές παιδιά

Mastodon~the wolf is loose

Ενα απο τα πιό ιδιαίτερα γκρούπ στη σημερινή metal~new metal σκηνή,οι Mastodon διατηρούν έναν ήχο ανεπανάληπτο που ήδη απο το ξεκίνημα του συγκροτήματος προκάλεσε το ενδιαφέρον του κοινού.Η επαφή μου με τη δουλειά τους έγινε καθαρά απο περιέργια γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως ένας drummer με απλο bass pedal(οι μεταλάδες χρησημοποιουν ολοι σχεδόν δυο πεντάλ στα drums)μπορούσε να κάνει τέτοια πράγματα με τέτοια ταχύτητα.
Το συγκρότημα εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο στην Ελλάδα πλαισιώνωντας τους Tool και τον ιούλιο πλαισιώνωντας τους Mettalica.Άντε κάποτε να τους δουμε και σε σόλο εμφάνιση..το αξίζουν άλλωστε και με το παραπάνω!
πιο πολλα για τους Mastodon εδώ:http://www.mastodonrocks.com/
το παρακάτω είναι το video του πρώτου track απο το τελευταίο τους δίσκο Blood Mountain


για τον morfea

Ladies and gentlemen,from Los Angeles California....

Άλλοι λεν πως ξοφλήσαμε και τα ιερά γκρεμίσαμε

κι άλλοι λατρεύουν τον καιρό σαν εραστή και σαν Θεό

Άλλοι πως είμαστε ευτυχείς και ζούμε μεγαλεία

γι άλλους το τέλος ορατό, τέρατα και σημεία

Δεκατρείς χιλιάδες μέρες ίδια κι απαράλλαχτα

Δεκατρείς χιλιάδες νύχτες όνειρα και θαύματα

Να βάλουμε τον κόσμο αυτό σε τούτο το πανέρι

πού 'χει τον πάτο του λειψό, τη λογική καρτέρι

Μοιάζει με ειρωνεία, είναι μια κωμωδία

ψυχή μου διψασμένη, καρδιά παράφορη

O ήλιος σε φωτίζει σε φυσάει ένας αέρας

σα να 'σαι εσύ στη μέση και μόνο για 'σένα

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;

Κατά τον ήλιο σε τυφλώνει κι η άλλη μεριά σου

είναι μια φλόγα που ξαναφτιάχνει τον κόσμο

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;

Τι σημασία έχει;

Σωκράτης Μάλαμας

ARE YOU A MEXICAN?............OR A MEXICAN'T?

Καλοκαιράκι λοιπόν και με τόσες πάσης φύσεως κάψες αποφάσισα να το ρίξω στα δροσιστικά μεσογειακά ακούσματα{το αψέντι τελείωσε προ πολλού}για να γίνει και η ατμόσφαιρα πιο ανάλαφρη.

Έτσι γύρεψα σωτηρία στο διαμάντι που λέγεται Paco de lucia.

Kαταγόμενος απο την Ισπανία{δεν είναι Mexxican αλλά Μexican't}είναι γνωστός παγκοσμίως ως ο Θρύλος του Flamenco.
Γεννήθηκε το 1947 και σε μια μακροχρόνια δημιουργική πορεία εως και σήμερα άλλαξε με τη κιθάρα του τα στάνταρ του παραδοσιακού ισπανικού είδους.Είναι μάλιστα απο τους ελάχιστους κιθαρίστες και σε άλλα μουσικά είδη όπως jazz,κλασσική και ethnic.

Ένα απο τα καλύτερα album του που συνιστώ ανεπιφύλακτα είναι το entre dos aguas.
Σίγουρα οι μουσικές του θα σας ''βάλουν στο νερό΄΄ όπου κ αν βρίσκεστε!


Τραγούδια του υπάρχουν επίσης και σε συλλογές όπως το cafe del mar{volume 2}



vive el flamenco!!!
άντε καλές βουτιές...

«EIMAI θυμωμένος. Πενθώ, όχι για τις επόμενες γενιές που θα ζήσουν στα πλημμυρισμένα βαλτοτόπια του Μοσχάτου, αλλά για τις χαμένες ανοιξιάτικες βόλτες μου, που θα έκαναν ανεκτή τη μιζέρια του καθημερινού τσιμέντου. Μαζί μου πενθούν κι οι φίλοι μου. Και είναι κι εκείνοι οργισμένοι. Και κάθε φορά που θα μιζεριάζουν στο τσιμεντένιο τους γραφείο, θα θυμώνουν ξανά, που δεν μπορούν να ξεφύγουν. Κι αυτό θα γίνεται κάθε Παρασκευή για το υπόλοιπο της ζωής τους»

Ένας χρόνος χωρίς τον Syd

Ομολογώ οτι ενώ με μαγνήτιζε πάντοτε ο πειραματισμός και το απόκοσμο ύφος του ψυχεδελικού ροκ,ποτέ μου δεν έδινα σημασία στα πρόσωπα που συνέθεταν και γεννούσαν αυτά τα μακροσκελή μυστήρια κομμάτια.Μεχρι που τις 7/7/2006 έπεσε στ αυτιά μου η είδηση του θανάτου του συνιδρυτή των Pink Floyd Syd Barrett
.Έχοντας κλέισει ένα χρόνο απο τότε η ματία μου προς το συγκρότημα είναι τελείως διαφορετική.Σήμερα ξέθαψα το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Κολοβού που αξίζει να διαβαστεί:

Ο θάνατος του Σιντ Μπάρετ στις 7 Ιουλίου έκανε κάθε οπαδό του ροκ στον πλανήτη να ξεθάψει από τη δισκοθήκη του το «The Piper at the Gates of Dawn», το πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd, και να ξανακούσει το «Arnold Lane» και το «See Emily Play». Τα τραγούδια στοιχειώνει μια κιθάρα υπερβατική, παραμορφωμένες νότες που, θαρρείς, αγωνίζονται να επιβάλλουν στον ακροατή μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Ακόμα και σήμερα που εκατομμύρια τραγούδια ροκ έχουν κάνει τον κύκλο τους στα ραδιόφωνα, τα στερεοφωνικά και τα κλαμπ.

Το άλμπουμ «The Piper at the Gates of Dawn» κυκλοφόρησε το 1967 και αποτέλεσε την απάντηση των Βρετανών στην παραγωγή της λεγόμενης «ψυχεδελικής σκηνής» της Καλιφόρνιας. Η «βρετανική ψυχεδέλεια» των Pink Floyd προχωρούσε πολύ πιο πέρα από τα ποπ τραγουδάκια των «παιδιών των λουλουδιών». Ο βασικός συνθέτης του δίσκου, ο νεαρός κιθαρίστας και εικαστικός Σιντ Μπάρετ, είχε προσαρμόσει με γόνιμο τρόπο την ελευθερία στη σύνθεση που είχε εισηγηθεί η τζαζ στα εφέ της κιθάρας που είχε επεξεργαστεί ο Χέντριξ κι όλα αυτά χωρίς να θορυβεί, χωρίς να ξεσπά. Σαν να διηγούνταν με νότες ένα όνειρο. Ηταν φυσικό όλα τα ΜΜΕ να πέσουν πάνω στον ομορφούλη μακρυμάλλη Μπάρετ. Εκείνος σπανίως έβγαζε απ’ το στόμα του μια λέξη. Σύντομα δε οι υπόλοιποι Pink Floyd διαπίστωσαν πως η συμπεριφορά του είχε γίνει εντελώς απρόβλεπτη. Επί σκηνής άρχισε να παίζει συνεχώς την ίδια νότα, ξεκούρδιζε σιγά σιγά την κιθάρα του ή, ακόμα χειρότερα, δεν έπαιζε καθόλου! Αυτή η συμπεριφορά, βεβαίως, άρεσε στο κοινό, το οποίο την εκλάμβανε ως μέρος των μουσικών πειραματισμών του συγκροτήματος. Για να καλύψουν το κενό οι υπόλοιποι πήραν ως δεύτερο κιθαρίστα τον φίλο του Μπάρετ, Ντέιβιντ Γκίλμουρ.

Για κάποιο διάστημα Μπάρετ και Γκίλμουρ συνυπήρχαν στις συναυλίες (ο πρώτος απλώς… περιφερόταν κι ο δεύτερος έπαιζε). Σύντομα όμως έπαψαν να τον καλούν στις περιοδείες. Στην ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου, «A Saucerful of Secrets» (1968), ο Μπάρετ έπαιξε στα μισά κομμάτια, υπέγραψε την επιτυχία «Apples and Oranges» και δήλωσε παραίτηση. Ηταν σαν να είχε στερέψει μια μουσική ιδιοφυΐα, ίσως εξαιτίας –όπως είπαν πολλοί– της υπέρμετρης αγάπης που έτρεφε για τα ψυχεδελικά ναρκωτικά. Οι προσωπικοί δίσκοι που έβγαλε ο Μπάρετ το 1970 («The Madcap Laughs» και «Barrett») περιείχαν ακριβώς το υλικό που είχε γράψει τη διετία της έμπνευσης (1967-68). Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ κι ο Ρότζερ Γουότερς από το παλιό του συγκρότημα τον βοήθησαν να τους ηχογραφήσει και να οργανώσει μερικές συναυλίες που ποτέ δεν έγιναν.

Ξαφνικά, ο Μπάρετ πούλησε τα δικαιώματα από τους δίσκους του, έμεινε για λίγο σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο και, μόλις του τελείωσαν τα χρήματα, γύρισε στο σπίτι της μητέρας του, στο Κέιμπριτζ!

Οι Pink Floyd είχαν πλέον γίνει πασίγνωστοι παγκοσμίως. Στο άλμπουμ τους «Wish You Were Here» («Ευχόμαστε να ήσουν εδώ») περιέλαβαν το, αφιερωμένο στον πρώην κιθαρίστα τους, τραγούδι «Shine On You Crazy Diamond» και κάλεσαν τον Μπάρετ στην ηχογράφηση. Ο κιμπορντίστας Ρικ Ράιτ διηγήθηκε αργότερα σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη τι συνέβη: «Μόλις έφτασα στο στούντιο παρατήρησα εκείνον τον τύπο που καθόταν στο πίσω μέρος. Δεν τον αναγνώρισα και ρώτησα ποιος ήταν. Ηταν ο Σιντ. Είχε ξυρίσει τα μαλλιά του, τα φρύδια του… Πηδούσε δεξιά κι αριστερά κι έτριζε τα δόντια. Ο Ρότζερ Γουότερς έκλαιγε και νομίζω πως με πήραν κι εμένα τα δάκρια».

Κανείς δεν ξανάκουσε για τον Σιντ Μπάρετ. Παρ’ όλα αυτά, μουσικοί σαν τον Πολ Μακάρτνεϊ, τον Ερικ Κλάπτον και τον Πιτ Τάουνσεντ τον χαρακτήρισαν ιδιοφυΐα. Ο Ντέιβιντ Μπάουϊ διασκεύασε το «See Emily Play». Οι Television Personalities έγραψαν το τραγούδι «I Know Where Syd Barrett Leaves». Ο Μπάρετ άκουγε μόνο όταν τον φώναζαν με το πραγματικό του όνομα, Ρότζερ, και μιλούσε για τον «Σιντ» σε τρίτο πρόσωπο. Οι δημοσιογράφοι έγραφαν πως έπασχε από σχιζοφρένεια και σύνδρομο Ασπεργκερ. Ο Μπάρετ έπασχε στην πραγματικότητα από έλκος και διαβήτη. Πέθανε από «επιπλοκές που προξένησε ο σακχαροδιαβήτης». Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ είχε κάνει, πριν χρόνια τη δική του διάγνωση: «Πιστεύω πως δεν μπορούσε να διαχειριστεί την προοπτική της επιτυχίας και όλα τα παρεπόμενά της». Οπως και πολλοί άλλοι ροκ σταρ…

... και μουσικά αντίδοτα...

Pink Martini - Hey Eugene! (Sony - BMG)

Γιατί πρέπει πάντα πίσω από κάθε τι να ψάχνουμε υψηλά νοήματα; Μερικά άλμπουμ είναι φτιαγμένα απλώς… για να ξεχνιόμαστε, λειτουργούν σαν αντίδοτο σε όσα μας χαλούν τη διάθεση. Ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος του τρίτου άλμπουμ στη 13χρονη καριέρα της μπάντας από το Πόρτλνατ του Ορεγκον. Από τη Γαλλία του Μεσοπολέμου στη μυστηριώδη Αραβία και από τη σημερινή Ν.Υόρκη στην Αβάνα του '30, οι Pink Martini αναμειγνύουν ρετρό και τζαζ μοτίβα με ροκ και ποπ ρυθμούς και «σερβίρουν» ένα δροσιστικό μουσικό κοκτέιλ. Βαλσάκια, τανγκό και σάλσα, τρομπόνια, κιθάρες και ντραμς, σε 12 τραγούδια που το μόνο που σας ζητούν είναι να ανεβάσετε την ένταση του ήχου!

Μουσικό Καλοκαίρι 2007

Έχουμε πιστεύω την τύχη να ζούμε σε μια χώρα πέρα για πέρα ευνο'ι'κή για θερινές μουσικές εκδηλώσεις.Αποφάσισα λοιπόν να παραθέσω τις πιο σημαντικές,στις οποίες κατα τη γνώμη μου αξίζει κανείς να παρευρεθεί.Το παρόν άρθρο πήρα αφορμή να το γράψω αφού κουβέντιασα πριν λίγες μέρες με την πρόεδρο του πολιτιστικού κέντρου του δήμου Αγρινίου{του οποίου δημότης είναι και ο γράφων} και με άφησε κυριολεκτικά άφωνο οταν μου δήλωσε πως μέσα στο καλοκαίρι,στα πλαίσια της περιοδείας του θα παρευρεθεί στη πολιτιστικά φτωχική μας πόλη ο συνθέτης Goran Bregovic αυτοπροσώπως...Για τούς συμπατριώτες:Μη διανοηθεί να λείψει κανείς!




Η ΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ EVENTS ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ:


5/7/2007
IGGY POP AND THE STOOGES/GAGARIN OPEN AIR FESTIVAL/ΓΗΠΕΔΟ BASEBALL ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ


7/7/2007
Raining pleasure και Locomodo/ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ/ΚΕΡΑΤΑΙΑ


8/8/2007
CESARIA EVORA/ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ

10/7/2007
CALEXICO/GAGARIN OPEN AIR FESTIVAL/ΓΗΠΕΔΟ BASEBALL ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ


AΠΟ 17/7 ΕΩΣ 19/7/2007
Avril Lavigne,The Rasmus,James,Tori Amos,Pink/FLY BEEYOND FESTIVAL/AΓΟΡΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ


25/7/2007
BLUES BROTHERS/ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΓΗΠΕΔΟ SOFTBALL


26/7/2007
GEORGE MICHAEL/OΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ{ΟΑΚΑ}


29/8/2007
Manic Street Preachers/TERRA VIBE FESTIVAL/TERRA VIBE


KAΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ!!!