  |
Tο «Control» είναι μια σειρά από ασπρόμαυρες εικόνες που περιγράφουν αποσπασματικά τη δίνη στην οποία χάθηκε ο τραγουδιστής και αρχηγός των Joy Division Ιαν Κέρτις. Η ιστορία αρχίζει το 1973 στο γκρίζο Μάντσεστερ με τον εσωστρεφή νεαρό Κέρτις να κοιτάζει αδιάφορα προς το μέλλον. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που το γκλαμ ροκ, με προεξάρχουσα μορφή τον Ντέιβιντ Μπάουι, γελοιοποιούσε διαχωριστικά όρια και κώδικες συμπεριφοράς, θέτοντας το ζήτημα της ταυτότητας σε μια νέα βάση ελευθεριότητας και αυτοπροσδιορισμού.
Συνεχίζεται παρουσιάζοντας την kitchen -sink καθημερινότητα του Κέρτις ανάμεσα στην οικογένεια, τη δουλειά (σε ένα γραφείο εύρεσης εργασίας), την ασθένειά του (έπασχε από επιληψία) και τη φυγή προς τον σκοτεινό και άγνωστο ορίζοντα που εξερευνούσε με τη μουσική του. Κλείνει στις ίδιες καταθλιπτικές γειτονιές του Μάντσεστερ, όπου ο Κέρτις έδωσε τέλος στη ζωή του την παραμονή της περιοδείας των Joy Division στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο δημιουργός του «Control», ο διάσημος Ολλανδός φωτογράφος αστέρων του ροκ Αντον Κορμπάιν, εικονογραφεί με στυλ το βιβλίο «Ιαν Κέρτις και Joy Division, αγγίζοντας από απόσταση» της συζύγου του Κέρτις, Ντέμπορα Κέρτις, συνθέτοντας μια ξεχωριστή βιογραφική ταινία. Το «Control» διαγράφει μια ελλειπτική τροχιά μακριά από το μύθο των Joy Division -μύθος, που δημιουργήθηκε μετά την αυτοκτονία του επιληπτικού Kέρτις τον Μάιο του 1980. Αυτή η απόκλιση από το μύθο είναι το μέτρο της αξίας του «Control». Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη και επιπόλαιη ματιά το «Control» μοιάζει με ταινία δίχως στόχο, αφού στη θέση του πρωταγωνιστή βρίσκεται ένας τύπος μάλλον αδιάφορος ακόμη και για όλους όσοι λατρεύουν τα τραγούδια των Joy Division. O Kορμπάιν σκηνοθετεί ένα ψυχρό και διόλου μελοδραματικό οικογενειακό δράμα με αισθητικούς όρους μιας φόρμας που αποτυπώνει την ατμόσφαιρα των ροκ κλαμπ της εποχής και ταιριάζει στο μύθο ενός ροκ ειδώλου που ακροβατεί στο κενό σε απόσταση ασφαλείας από το κοινό του. Η στυλιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία (του Μάρτιν Ρούε) αυτό το σκοπό εξυπηρετεί.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η ερμηνεία του νεαρού ηθοποιού Σαμ Ρίλεϊ.
άρθρο του Δημήτρη Μπούρα
.jpg)
ιστα απο τους ελάχιστους κιθαρίστες και σε άλλα μουσικά είδη όπως jazz,κλασσική και ethnic.
Ομολογώ οτι ενώ με μαγνήτιζε πάντοτε ο πειραματισμός και το απόκοσμο ύφος του ψυχεδελικού ροκ,ποτέ μου δεν έδινα σημασία στα πρόσωπα που συνέθεταν και γεννούσαν αυτά τα μακροσκελή μυστήρια κομμάτια.Μεχρι που τις 7/7/2006 έπεσε στ αυτιά μου η είδηση του θανάτου του συνιδρυτή των Pink Floyd Syd Barrett
.Έχοντας κλέισει ένα χρόνο απο τότε η ματία μου προς το συγκρότημα είναι τελείως διαφορετική.Σήμερα ξέθαψα το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Κολοβού που αξίζει να διαβαστεί:
Ο θάνατος του Σιντ Μπάρετ στις 7 Ιουλίου έκανε κάθε οπαδό του ροκ στον πλανήτη να ξεθάψει από τη δισκοθήκη του το «The Piper at the Gates of Dawn», το πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd, και να ξανακούσει το «Arnold Lane» και το «See Emily Play». Τα τραγούδια στοιχειώνει μια κιθάρα υπερβατική, παραμορφωμένες νότες που, θαρρείς, αγωνίζονται να επιβάλλουν στον ακροατή μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Ακόμα και σήμερα που εκατομμύρια τραγούδια ροκ έχουν κάνει τον κύκλο τους στα ραδιόφωνα, τα στερεοφωνικά και τα κλαμπ.
Το άλμπουμ «The Piper at the Gates of Dawn» κυκλοφόρησε το 1967 και αποτέλεσε την απάντηση των Βρετανών στην παραγωγή της λεγόμενης «ψυχεδελικής σκηνής» της Καλιφόρνιας. Η «βρετανική ψυχεδέλεια» των Pink Floyd προχωρούσε πολύ πιο πέρα από τα ποπ τραγουδάκια των «παιδιών των λουλουδιών». Ο βασικός συνθέτης του δίσκου, ο νεαρός κιθαρίστας και εικαστικός Σιντ Μπάρετ, είχε προσαρμόσει με γόνιμο τρόπο την ελευθερία στη σύνθεση που είχε εισηγηθεί η τζαζ στα εφέ της κιθάρας που είχε επεξεργαστεί ο Χέντριξ κι όλα αυτά χωρίς να θορυβεί, χωρίς να ξεσπά. Σαν να διηγούνταν με νότες ένα όνειρο. Ηταν φυσικό όλα τα ΜΜΕ να πέσουν πάνω στον ομορφούλη μακρυμάλλη Μπάρετ. Εκείνος σπανίως έβγαζε απ’ το στόμα του μια λέξη. Σύντομα δε οι υπόλοιποι Pink Floyd διαπίστωσαν πως η συμπεριφορά του είχε γίνει εντελώς απρόβλεπτη. Επί σκηνής άρχισε να παίζει συνεχώς την ίδια νότα, ξεκούρδιζε σιγά σιγά την κιθάρα του ή, ακόμα χειρότερα, δεν έπαιζε καθόλου! Αυτή η συμπεριφορά, βεβαίως, άρεσε στο κοινό, το οποίο την εκλάμβανε ως μέρος των μουσικών πειραματισμών του συγκροτήματος. Για να καλύψουν το κενό οι υπόλοιποι πήραν ως δεύτερο κιθαρίστα τον φίλο του Μπάρετ, Ντέιβιντ Γκίλμουρ.
Για κάποιο διάστημα Μπάρετ και Γκίλμουρ συνυπήρχαν στις συναυλίες (ο πρώτος απλώς… περιφερόταν κι ο δεύτερος έπαιζε). Σύντομα όμως έπαψαν να τον καλούν στις περιοδείες. Στην ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου, «A Saucerful of Secrets» (1968), ο Μπάρετ έπαιξε στα μισά κομμάτια, υπέγραψε την επιτυχία «Apples and Oranges» και δήλωσε παραίτηση. Ηταν σαν να είχε στερέψει μια μουσική ιδιοφυΐα, ίσως εξαιτίας –όπως είπαν πολλοί– της υπέρμετρης αγάπης που έτρεφε για τα ψυχεδελικά ναρκωτικά. Οι προσωπικοί δίσκοι που έβγαλε ο Μπάρετ το 1970 («The Madcap Laughs» και «Barrett») περιείχαν ακριβώς το υλικό που είχε γράψει τη διετία της έμπνευσης (1967-68). Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ κι ο Ρότζερ Γουότερς από το παλιό του συγκρότημα τον βοήθησαν να τους ηχογραφήσει και να οργανώσει μερικές συναυλίες που ποτέ δεν έγιναν.Ξαφνικά, ο Μπάρετ πούλησε τα δικαιώματα από τους δίσκους του, έμεινε για λίγο σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο και, μόλις του τελείωσαν τα χρήματα, γύρισε στο σπίτι της μητέρας του, στο Κέιμπριτζ!
Οι Pink Floyd είχαν πλέον γίνει πασίγνωστοι παγκοσμίως. Στο άλμπουμ τους «Wish You Were Here» («Ευχόμαστε να ήσουν εδώ») περιέλαβαν το, αφιερωμένο στον πρώην κιθαρίστα τους, τραγούδι «Shine On You Crazy Diamond» και κάλεσαν τον Μπάρετ στην ηχογράφηση. Ο κιμπορντίστας Ρικ Ράιτ διηγήθηκε αργότερα σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη τι συνέβη: «Μόλις έφτασα στο στούντιο παρατήρησα εκείνον τον τύπο που καθόταν στο πίσω μέρος. Δεν τον αναγνώρισα και ρώτησα ποιος ήταν. Ηταν ο Σιντ. Είχε ξυρίσει τα μαλλιά του, τα φρύδια του… Πηδούσε δεξιά κι αριστερά κι έτριζε τα δόντια. Ο Ρότζερ Γουότερς έκλαιγε και νομίζω πως με πήραν κι εμένα τα δάκρια».
Κανείς δεν ξανάκουσε για τον Σιντ Μπάρετ. Παρ’ όλα αυτά, μουσικοί σαν τον Πολ Μακάρτνεϊ, τον Ερικ Κλάπτον και τον Πιτ Τάουνσεντ τον χαρακτήρισαν ιδιοφυΐα. Ο Ντέιβιντ Μπάουϊ διασκεύασε το «See Emily Play». Οι Television Personalities έγραψαν το τραγούδι «I Know Where Syd Barrett Leaves». Ο Μπάρετ άκουγε μόνο όταν τον φώναζαν με το πραγματικό του όνομα, Ρότζερ, και μιλούσε για τον «Σιντ» σε τρίτο πρόσωπο. Οι δημοσιογράφοι έγραφαν πως έπασχε από σχιζοφρένεια και σύνδρομο Ασπεργκερ. Ο Μπάρετ έπασχε στην πραγματικότητα από έλκος και διαβήτη. Πέθανε από «επιπλοκές που προξένησε ο σακχαροδιαβήτης». Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ είχε κάνει, πριν χρόνια τη δική του διάγνωση: «Πιστεύω πως δεν μπορούσε να διαχειριστεί την προοπτική της επιτυχίας και όλα τα παρεπόμενά της». Οπως και πολλοί άλλοι ροκ σταρ…
 | ||
|
 |
Γιατί πρέπει πάντα πίσω από κάθε τι να ψάχνουμε υψηλά νοήματα; Μερικά άλμπουμ είναι φτιαγμένα απλώς… για να ξεχνιόμαστε, λειτουργούν σαν αντίδοτο σε όσα μας χαλούν τη διάθεση. Ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος του τρίτου άλμπουμ στη 13χρονη καριέρα της μπάντας από το Πόρτλνατ του Ορεγκον. Από τη Γαλλία του Μεσοπολέμου στη μυστηριώδη Αραβία και από τη σημερινή Ν.Υόρκη στην Αβάνα του '30, οι Pink Martini αναμειγνύουν ρετρό και τζαζ μοτίβα με ροκ και ποπ ρυθμούς και «σερβίρουν» ένα δροσιστικό μουσικό κοκτέιλ. Βαλσάκια, τανγκό και σάλσα, τρομπόνια, κιθάρες και ντραμς, σε 12 τραγούδια που το μόνο που σας ζητούν είναι να ανεβάσετε την ένταση του ήχου!
