Γυρίζοντας

Το διαμέριζμα του τρίτου ορόφου μύριζε με ένα έντονο άρωμα όταν ο Π επέστρεψε μεσημεριάτικα με ένα σακίδιο στο χέρι.Ήταν το άρωμα του τέλους των διακοπών,πάντα εκείνη η παράξενη μυρωδιά του κλεισμένου και δίχως φρέσκο αέρα σπιτιού.Στο σκοτάδι και στην ησυχία άκουγε μόνο τους χτύπους δυο ρολογιών τοίχου και έξω απο τα παραθυρόφυλλα αραιά βουίζματα απο ενοχλητικά μηχανάκια.
Ο οργανιζμός του τώρα σταθερά θα επανερχόταν στη ρουτίνα που παράξενα όλοι νοσταλγούν.Τι να πρωτοέκανε;Η καφετέρια στη γωνία του δρόμου ήταν εκεί και τον περίμενε.Στο μέρος εκείνο έιχε ξοδέψει ώρες αμέτρητες της ζωής του,σε χειμωνιάτικες κοπάνες απο το φροντιστήριο,σε κυριακάτικα μοναχικά πρωίνα παρέα με ένα σχολικό βιβλιο συνήθως και σε ατέλειωτες ολονύκτιες συζητήσεις με μπύρα και βαρύ έντεχνο.Απορούσε και ο ίδιος με τον εαυτό του γιατι ένοιωθε ακόμα αυτή την ανάγκη να το επισκέπτεται.
Πράγματι δεν είχε βαρεθεί καθόλου να καλημερίζει τους ίδιους σερβιτόρους με την μετεφηβική ψευτοώριμη συμπεριφορά τους,ουτε και να χαζεύει τις μοναχικές κοπέλες γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια να χαζεύουν τα δυο κινητά τους.Τι νόημα είχαν τα δυο κινητά άραγε;Ήταν συνήθεια μόνο των κοριτσιών της πόλης του ή ένας νέος συρμός ώστε να σπαταληθούν κι άλλα χρήματα;Η απορία τον βασάνιζε πολύ τον τελευταίο καιρό και αποφάσισε να ρωτήσει έναν απο τη παρέα όταν είχαν αράξει σ ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων.Με στωικότητα του εξήγησε πως το ένα χρησίμευε για εποικοινωνία με συγγενείς φίλους κλπ,ενώ το δεύτερο τις πιο πολλές φορές για την επικοινωνία με ΄΄το αγόρι΄΄ της κοπέλας.Ο Π είχε μπερδευτευτεί.Πόση αλήθεια σημασία έδιναν στα sms και στις κλήσεις χωρίς χρέωση με τον έρωτά τους...Κι όμως εκείνος ο έντονος έρωτας έλλειπε σχεδόν πάντα απο κοντά τους,το είχε άλλωστε εξακριβώσει αυτό.Ολόκληρα απογεύματα καθισμένος στην άκρη της καφετέριας πάνω απο τα πιόνια του σκάκι έριχνε κλεφτές ματιές τριγύρω.Μόνο για να δει μια θυλική σιλλουέτα μόνη να κρατά ένα τηλέφωνο και μπροστά της δίπλα απο ένα τασάκι ακόμη ένα ξαπλωμένο.Οι υπόλοιπες καρέκλες άδειες.Το αγόρι της που βρίσκοταν άραγε;Μάλλον δεν θα του άρεσαν οι μπαλάντες και τα ροκ που ακουγόντουσαν στο μαγαζί.
Ο νους του Π σταμάτησε να τρέχει για λίγο.Γύρισε πάλι στο μισοσκότεινο σαλόνι.Θα ξεκινούσε το συμμάζεμα των ρούχων αν δεν έπεφτε το μάτι του στο ανοιχτό cd player της βιβλιοθήκης.Είχε ξεχάσει να το σβήσει για πολλοστή φορά.Μέσα υπήρχε το σιντί με τις επιλογές του David Bowie.Πατώντας το play ακούστηκε μια γνώριμη μελωδία αλλά δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει το κομματι.Ποτέ δεν ήταν καλός σ αυτό άλλωστε.Πάλι ήρθαν τα τραγούδια της καφετέριας στο μυαλό του.Παρόλο που χιλιάδες φορές είχαν ακουστεί δεν τα είχε βαρεθεί ακόμα.Και η κοπέλα με τα κινητά;πόση σημασία να έδινε στη μουσική;να ήταν εκεί τώρα;Δεν ήταν δα και κάτι το ξεχωριστό.Το μάτι του είχε εντοπίσει άπειρες τέτοιες περιπτώσεις που και άλλωστε φαινόντουσαν ολόιδιες.Κι αυτός πια τις θεωρούσε φυσιολογικές.Εξίσου φυσιολογική του φαινόταν και η έκφραση που πρωτοάκουσε εκείνο το καλοκαίρι:σχέση απο κινητό.Σχέση απρόσωπη,άυλη,σχέση σύγχρονη.
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο το ίδιο απογευμα αφού την είδε ,πάντα στο ίδιο τραπέζι, της μίλησε.Προς έκπληξη του εκείνη παράτησε το κινητό και τον άκουσε με μεγάλη όρεξη και ενδιαφέρον δίχως καν να τον ξέρει.Άρχισαν την κουβέντα.