Τρίτη 14 Αυγούστου 2007

Γυρίζοντας

Το διαμέριζμα του τρίτου ορόφου μύριζε με ένα έντονο άρωμα όταν ο Π επέστρεψε μεσημεριάτικα με ένα σακίδιο στο χέρι.Ήταν το άρωμα του τέλους των διακοπών,πάντα εκείνη η παράξενη μυρωδιά του κλεισμένου και δίχως φρέσκο αέρα σπιτιού.Στο σκοτάδι και στην ησυχία άκουγε μόνο τους χτύπους δυο ρολογιών τοίχου και έξω απο τα παραθυρόφυλλα αραιά βουίζματα απο ενοχλητικά μηχανάκια.
Ο οργανιζμός του τώρα σταθερά θα επανερχόταν στη ρουτίνα που παράξενα όλοι νοσταλγούν.Τι να πρωτοέκανε;Η καφετέρια στη γωνία του δρόμου ήταν εκεί και τον περίμενε.Στο μέρος εκείνο έιχε ξοδέψει ώρες αμέτρητες της ζωής του,σε χειμωνιάτικες κοπάνες απο το φροντιστήριο,σε κυριακάτικα μοναχικά πρωίνα παρέα με ένα σχολικό βιβλιο συνήθως και σε ατέλειωτες ολονύκτιες συζητήσεις με μπύρα και βαρύ έντεχνο.Απορούσε και ο ίδιος με τον εαυτό του γιατι ένοιωθε ακόμα αυτή την ανάγκη να το επισκέπτεται.
Πράγματι δεν είχε βαρεθεί καθόλου να καλημερίζει τους ίδιους σερβιτόρους με την μετεφηβική ψευτοώριμη συμπεριφορά τους,ουτε και να χαζεύει τις μοναχικές κοπέλες γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια να χαζεύουν τα δυο κινητά τους.Τι νόημα είχαν τα δυο κινητά άραγε;Ήταν συνήθεια μόνο των κοριτσιών της πόλης του ή ένας νέος συρμός ώστε να σπαταληθούν κι άλλα χρήματα;Η απορία τον βασάνιζε πολύ τον τελευταίο καιρό και αποφάσισε να ρωτήσει έναν απο τη παρέα όταν είχαν αράξει σ ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων.Με στωικότητα του εξήγησε πως το ένα χρησίμευε για εποικοινωνία με συγγενείς φίλους κλπ,ενώ το δεύτερο τις πιο πολλές φορές για την επικοινωνία με ΄΄το αγόρι΄΄ της κοπέλας.Ο Π είχε μπερδευτευτεί.Πόση αλήθεια σημασία έδιναν στα sms και στις κλήσεις χωρίς χρέωση με τον έρωτά τους...Κι όμως εκείνος ο έντονος έρωτας έλλειπε σχεδόν πάντα απο κοντά τους,το είχε άλλωστε εξακριβώσει αυτό.Ολόκληρα απογεύματα καθισμένος στην άκρη της καφετέριας πάνω απο τα πιόνια του σκάκι έριχνε κλεφτές ματιές τριγύρω.Μόνο για να δει μια θυλική σιλλουέτα μόνη να κρατά ένα τηλέφωνο και μπροστά της δίπλα απο ένα τασάκι ακόμη ένα ξαπλωμένο.Οι υπόλοιπες καρέκλες άδειες.Το αγόρι της που βρίσκοταν άραγε;Μάλλον δεν θα του άρεσαν οι μπαλάντες και τα ροκ που ακουγόντουσαν στο μαγαζί.
Ο νους του Π σταμάτησε να τρέχει για λίγο.Γύρισε πάλι στο μισοσκότεινο σαλόνι.Θα ξεκινούσε το συμμάζεμα των ρούχων αν δεν έπεφτε το μάτι του στο ανοιχτό cd player της βιβλιοθήκης.Είχε ξεχάσει να το σβήσει για πολλοστή φορά.Μέσα υπήρχε το σιντί με τις επιλογές του David Bowie.Πατώντας το play ακούστηκε μια γνώριμη μελωδία αλλά δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει το κομματι.Ποτέ δεν ήταν καλός σ αυτό άλλωστε.Πάλι ήρθαν τα τραγούδια της καφετέριας στο μυαλό του.Παρόλο που χιλιάδες φορές είχαν ακουστεί δεν τα είχε βαρεθεί ακόμα.Και η κοπέλα με τα κινητά;πόση σημασία να έδινε στη μουσική;να ήταν εκεί τώρα;Δεν ήταν δα και κάτι το ξεχωριστό.Το μάτι του είχε εντοπίσει άπειρες τέτοιες περιπτώσεις που και άλλωστε φαινόντουσαν ολόιδιες.Κι αυτός πια τις θεωρούσε φυσιολογικές.Εξίσου φυσιολογική του φαινόταν και η έκφραση που πρωτοάκουσε εκείνο το καλοκαίρι:σχέση απο κινητό.Σχέση απρόσωπη,άυλη,σχέση σύγχρονη.
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο το ίδιο απογευμα αφού την είδε ,πάντα στο ίδιο τραπέζι, της μίλησε.Προς έκπληξη του εκείνη παράτησε το κινητό και τον άκουσε με μεγάλη όρεξη και ενδιαφέρον δίχως καν να τον ξέρει.Άρχισαν την κουβέντα.

11 σχόλια:

το φτυαράτσι είπε...

Κουλώς ήρθες!Αχ μην ακούω σχεση απο το κινητό, το είχα κανει και εγώ για 4 μηνες και το παιδί οπου μιλούσα το είδα 4 φορές!Καταντάει κάποια στιγμή βαρετό!Κουλησπέρα!

pittermilk είπε...

κουλώς σας βρήκα!
Πιο βαρετό είναι να βλέπεις οτι ο άνθρωπος που τόσο πολα μνμ σου έστελνε,όταν είστε μαζί μιλά λίγο εως καθόλου.Απογοήτευση

nakupenda είπε...

Φαντάζεστε όμως μια "σχέση από κοντά" χειρότερη από μια "σχέση από κινητό"...; Εκεί είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση!

Byronas είπε...

nakupenda, μην σε βλέπω τόσο απαισιόδοξη! Το ζωντανό έχει πάντα περισσότερα να δώσει από το ψηφιακό. Τι νόημα έχει μια σχέση στο κινητό αν δεν μπορείς να είσαι μαζί (πραγματικά μαζί) με αυτόν που αγαπάς;

Μάλλον είμαι της παλιάς σχολής και τα απεχθάνομαι κάτι τέτοια! Η ψηφιακή εποχή έχει ήδη αρχίσει.

nakupenda είπε...

Όχι όχι!! Παρεξήγησις* Κι εγώ της παλιάς σχολής είμαι, αν και μάλλον είναι διαχρονική. Δε πιστεύω αυτόν που αγαπάει μόνο αυτό που εικάζει, που ακούει και δεν αγγίζει, δε βλέπει μες στα μάτια...

Αλλά θυμήθηκα σχέση κανονική, από κοντά που λέμε τώρα, στην οποία καλύτερα θα ήταν αν υπήρχε και λίγη απόσταση, και άλλη 'εσύ εκεί-εγώ εδώ' που η εγγύτητα ήταν σκέτη ουτοπία, και η καρδιά μου αυτομαχαιρωνόταν βασανιστικά...

pittermilk είπε...

@byronas..μαζί,πραγματικά μαζί..

@nakupenda..καμιά φορα και η απόοσταση έχει πολύ γλύκα.μν το παρακάνουμε βέβαια.

oneiroparmenh είπε...

Ναι έτσι είναι δυστυχώς...Σήμερα προτιμούμε τις απρόσωπες σχέσεις από την προσωπική επαφή...
Κυρίως από φόβο,φοβόμαστε να ανοιχτούμε...
Όμως δεν είναι δύσκολο.Αρκεί μια κουβέντα.Έτσι όπως ο Π. χωρίς λόγο μίλησε στην κοπέλα...Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Canadian είπε...

Re petro xathikes mpaineis katholou sto myspace na deis ti ginetai perimeno nea Baggelis
vpanou@hotmail.com

Iliaxtida είπε...

απιστευτο post... με απασχολησε και μενα το θεμα προσφατα..Αλλα τι ειναι μια σχεση απο κινητο,απο msn απο τηλεφωνο;;;Aν δεν εχεις τον αλλο διπλα σου οποτε τον χρειαζεσαι,να τον κοιτας,να τον ακους,να εχεις τη μυρωδια του τοτε καλυτερα να μην το επιχειρησεις καν...

tk είπε...

Έχω μέρες που το διάβασα, σήμερα συμάζεψα λίγο τα κομμάτια μου και πήρα βόλτα τα μπλογκ να δω τους φίλους μου.

Είμαι εδώ και καιρό σε μια σχέση που τη νιώθω σιγά σιγά να γίνεται θηλιά. Δεν μπορώ να φύγω. Δεν ξέρω τι χρειάζεται για να είμαι ευτυχισμένος. Έχω ζήσει και τις αποστάσεις και το κοντά και όλα. Θέλω κάτι που να είναι τελείως αυθόρμητο, να μιλάνε τα μάτια, όχι τα χείλη. Να μιλάνε τα κορμιά, τα αγγίγματα. Είμαι λίγο ντάουν το ξέρω. Θα μου περάσει...

pittermilk είπε...

Μοrfeas@
ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!!!
Ρε μόρφέα νομίζω δν υπάρχει λόγος να παραμελείς τους φίλους σου(κανονικούς και ψηφικιακούς) για ένα καπρίτσιο.Το έχω κάνει κ εγώ παλία μετανοιώνοντας το πικρά.Ούτε και να στενοχωριέσαι αξίζει το κόπο.Όσο φευγαλέο αίσθημα είναι ο έρωτας,αλλο τόσο σταθερή είναι μια φιλία που μένει στο χρόνο