Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Τέχνη και ενα μπλόγκ γι αυτήν.

Η Τέχνη λοιπόν..είναι ευλογία ή μηπως ανίατη αρρώστια..δέν έιμαι εγώ αυτός που θα δώσει την απάντηση αλλά η Ιστορία.Το 1600 στην μακρινή Κίνα δεν είχαν ιδέα τι πάει να πει πιάνο(ακου κ αυτοι οι Κινέζοι...)Ένας δυτικός ιεραπόστολος λοιπόν δώρισε ένα πιάνο στον αυτοκράτορα της δυναστείας των Μίνγκ,για να παίζουνε οι ευνούχοι του και να απασχολούν τα χέρια τους επειδή εκ των πραγμάτων δεν μπόρεγαν να παίξουν με το ανύπαρκτο πουλάκι τους.

Έτσι το συμπέρασμα που βγάζουμε φίλοι bloggers,(με πόνο ψυχής...ως καλλιτέχνες..)είναι οτι η τέχνη είναι υποκατάστατο της φυσιολογικής αναπηρίας...Έτσι...Μελωδίες,λουλούδια,φρου φρου κι αρώματα για ανάπηρους,ανθρώποις θεοσεβάμενους..

καλό αψεντολόγημα εις το νέον ποταμό ¨τέχνης¨ που πάει κατα βοριά...


http://rivergoesnorth.blogspot.com/




Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

αψεντολόγημα τις 3ης πρωινής 26-10-07

Ένα ποιήμα συμπυκνωμένο σαν επικεφαλίδα παγόσμιας είδησης..Μια φράση ασθμένουσα σαν τον ρυθμό του εμβόλου..μια λέξη τραχειά,σαν σφύριγμα,σαν πλήγμα,Αυτή ή ομορφιά σου.Γιατι πώς να μιλήσω για την ομορφιά σου δίχως να ξεπηδήσουν εφεδρείες επίθετα ανώφελα...Σφάζει..σαν λόγχη..δεν μπορώ τίποτα να πω,δεν ξέρω τί να αποφανθώ γι αυτήν την ομορφιά σου.Μάλιστα..για την ομορφιά σου τσιρίζω σαν αναμένο κάρβουνο που σβήνει στο νερό











Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Αντον Κορμπάιν-CONTROL


Σκηνοθεσία:
Ερμηνεία: Σαμ Ρίλεϊ, Σαμάνθα Μόρτον, Κρεγκ Πάρκισον, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα.

Tο «Control» είναι μια σειρά από ασπρόμαυρες εικόνες που περιγράφουν αποσπασματικά τη δίνη στην οποία χάθηκε ο τραγουδιστής και αρχηγός των Joy Division Ιαν Κέρτις. Η ιστορία αρχίζει το 1973 στο γκρίζο Μάντσεστερ με τον εσωστρεφή νεαρό Κέρτις να κοιτάζει αδιάφορα προς το μέλλον. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που το γκλαμ ροκ, με προεξάρχουσα μορφή τον Ντέιβιντ Μπάουι, γελοιοποιούσε διαχωριστικά όρια και κώδικες συμπεριφοράς, θέτοντας το ζήτημα της ταυτότητας σε μια νέα βάση ελευθεριότητας και αυτοπροσδιορισμού.

Συνεχίζεται παρουσιάζοντας την kitchen -sink καθημερινότητα του Κέρτις ανάμεσα στην οικογένεια, τη δουλειά (σε ένα γραφείο εύρεσης εργασίας), την ασθένειά του (έπασχε από επιληψία) και τη φυγή προς τον σκοτεινό και άγνωστο ορίζοντα που εξερευνούσε με τη μουσική του. Κλείνει στις ίδιες καταθλιπτικές γειτονιές του Μάντσεστερ, όπου ο Κέρτις έδωσε τέλος στη ζωή του την παραμονή της περιοδείας των Joy Division στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο δημιουργός του «Control», ο διάσημος Ολλανδός φωτογράφος αστέρων του ροκ Αντον Κορμπάιν, εικονογραφεί με στυλ το βιβλίο «Ιαν Κέρτις και Joy Division, αγγίζοντας από απόσταση» της συζύγου του Κέρτις, Ντέμπορα Κέρτις, συνθέτοντας μια ξεχωριστή βιογραφική ταινία. Το «Control» διαγράφει μια ελλειπτική τροχιά μακριά από το μύθο των Joy Division -μύθος, που δημιουργήθηκε μετά την αυτοκτονία του επιληπτικού Kέρτις τον Μάιο του 1980. Αυτή η απόκλιση από το μύθο είναι το μέτρο της αξίας του «Control». Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη και επιπόλαιη ματιά το «Control» μοιάζει με ταινία δίχως στόχο, αφού στη θέση του πρωταγωνιστή βρίσκεται ένας τύπος μάλλον αδιάφορος ακόμη και για όλους όσοι λατρεύουν τα τραγούδια των Joy Division. O Kορμπάιν σκηνοθετεί ένα ψυχρό και διόλου μελοδραματικό οικογενειακό δράμα με αισθητικούς όρους μιας φόρμας που αποτυπώνει την ατμόσφαιρα των ροκ κλαμπ της εποχής και ταιριάζει στο μύθο ενός ροκ ειδώλου που ακροβατεί στο κενό σε απόσταση ασφαλείας από το κοινό του. Η στυλιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία (του Μάρτιν Ρούε) αυτό το σκοπό εξυπηρετεί.

Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η ερμηνεία του νεαρού ηθοποιού Σαμ Ρίλεϊ.


άρθρο του Δημήτρη Μπούρα

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Τα διόδια



Στον κόσμο που γεννήθηκα τα βρήκα όλα γραμμένα
πάνω σε βλέφαρα κλειστά σε χείλη σφραγισμένα
γυναίκα τρυγεί την ζωή με βυσσινιά πορφύρα
δεν έχει ο μόνος πέρασμα ήλιο δεν έχ' η μοίρα
Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
αμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ' ένα;
Στον κόσμο που γεννήθηκα δε χάραξα πορεία
τσιγάρο μ' ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία
να δω τον ήλιο ανάστροφα και τ' άστρα ζαλισμένα
να σταματήσω τη στιγμή με τα φτερά ανοιγμένα
Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
άμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ' ένα;
πως θες να γίνουμ' ένα;

Άλκης Αλκαίος

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Agrinio Open Air Festival 12.07.2007


Φώτο~Ηλίας Κωνσταντίνου

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007



What have they done to the Earth,
What have they done to our fair sister? Ravaged and plundered and ripped her and bit her Stuck her with knives in the side of the dawn, And tied her with fences and dragged her down.

the doors

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Heavy sugar


Ώρα 18.00.Απόγευμα στη πρόβα. Ο Β. και ο Π. έχουν φτάσει από νωρίς .Βγάζουν τα όργανα απο τις θήκες,κουρδίζουν τις χορδές του μπάσου και τα τύμπανα που δείχνουν καιρο αχρησιμοποίητα.Σε λίγο θα έρθουν και οι υπόλοιποι,ο Δ. στη κιθάρα και ο Χ. στη φωνή.Ο ηχολήπτης τους που είχε σίγουρα περάσει τα 30 και τους έβαζε συχνά τις φωνές έχει καθίσει απο ώρα στη κονσόλα και καπνίζει. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα και το στούντιο ήταν έρημο όπως και ο δρόμος απ έξω.Όλη ή πολη χωμένη στη καθημερινότητα κοίταζε τη δουλειά της,εκείνοι οι τέσσερεις φίλοι όμως όχι.Κανονικά έπρεπε να διαβάζουν για τις εξετάσεις που τους περίμεναν,έπρεπε να είναι σε κάποιο φροντιστηριακό μάθημα σ εκείνες τις απαίσιες πολυκατοικίες ή έστω έπρεπε να αλητεύουν με καμια γκόμενα σε στενά και μαθητικά στέκια όπως κάθε ''κανονικό΄΄ παιδί της ηλικίας τους.Κι όμως τίποτα απ΄αυτά δεν τους συγκινούσε όσο το συγκρότημα τους.Κρυφά μαζευόντουσαν όποτε μπορούσαν και πρόβαραν,πρόβαραν...το σαββατοκύριακο θα παίζανε live σε κάποιο μαγαζί,αλλά ούτε τέτοια τους ξεσήκωναν πια.Βρισκόντουσαν εκεί όλοι μαζί για τη μουσική,μόνο γι αυτή και για τίποτε άλλο.
Ο καθένας είχε μπει στους heavy sugar (έτσι λέγονταν το όνομα του group) για διαφορετικό λόγο.Ο Β. μετά απο ερωτική αποτυχία έκανε μαθήματα σε ωδείο για να διοχευεύσει την ενέργεια και την πίκρα του εκεί.Αν όμως η συμμαθήτριά του με την ψυχρότητά της βίασε τη καρδιά του,τότε το ΄΄σοβαρό΄΄ και ΄΄κλασσικό΄΄ ωδείο ήρθε να του βιάσει το πνέυμα.Ευτυχώς μια μέρα χειμερινή σαν ετούτη έπεσε πάνω στον Π.Τότε κατάλαβε ότι η πραγματική μουσική καμία σχέση δεν έχει με τις άψυχες παρτιτούρες και τις γραμμένες νότες.Πόσο λάθος είχε κάνει...Είχε διδαχτεί τα τόσα συναισθήματα της μελωδίας με τον πιό στείρο τρόπο,πρωτογνώρισε τη μουσική όχι σαν μια όμορφη γυναίκα αλλά σαν μια σιτεμένη γριά μέσα σε οίκο ανοχής.Ναι πράγματι...έτσι ήταν η πρώτη του μουσική εμπηρεία:τραυματική,όπως η πρώτη ερωτική εμπηρεία ενός νεου τη πρώτη του φορά σε ενα μπουρδέλο.Ευτυχώς που ήταν εκεί ο Π.Του μίλησε για το group και πρότεινε να γίνει μέλος.Ετσι άρχισε αυτή η μυστήρια φιλία.Ο Δ. απο την άλλη χτύπαγε τις χορδές της Gibson κιθάρας του για τελείως διαφορετικό λόγο.Έλεγε (στην αρχή τουλάχιστον) πως το έκανε για να αρέσει στις ΄΄όμορφες΄΄ του σχολείου.Και σαν κιθαρίστας το είχε πετύχει μια χαρά.Γιατί μια ΄΄κανονική΄΄ γοητευτική μαθήτρια του λυκείου απο δυο τύπους αγοριών μπορούσε συνήθως να γοητευτεί:απο έναν αθλητικό τύπο ή απο έναν ροκά guitar boy.Δεν έίχε σημασία αν ήταν καλός μουσικός ή όχι.Αρκούσε μόνο η κιθάρα για να γοητεύσει.Είτε έβγαζε μελωδία,είτε αποκρουστικό θόρυβο καμία σημασία δεν είχε.Δεν έψαχναν για ταλέντο έτσι κι αλλιώς οι φίλες του....γκόμενο αναζητούσαν.
Ώρα 18.15.Η πρόβα ξεκινά επιτέλους όταν κατέφτασαν και τα άλλα παιδιά ακούγοντας παράπονα και βρισιές απο τους παρευρισκόμενους.Η παρέα ρυθμίζει τους διακόπτες από τους μεγάλους Marshall ενισχυτές και στο χώρο ακούγονται τα πρώτα ηλεκτρικά ηχητικά κύματα..1 2 3 πάμε..Ο Π. χτυπάει τα drums δυνατά αλλά με ένα περίεργο συναίσθημα,η ραχοκοκαλιά του τραγουδιού βασίζεται επάνω του.Οι υπόλοιποι αρχίζουν και ξεμουδιάζουν.Κρατούν όσο μπορούν οπτική επαφή για να εποικοινωνούν.Η φωνή του Χ. δεν έχει ζεσταθεί ακόμα αλλά το φώς της μοναδικής λάμπας κάνει τα πάντα σ εκείνο το υπόγειο να φαίνονται μαγικά.Η πρόβα θα διαρκέσει για 2 ολόκληρες ώρες .Όση δόξα και αν αποκτήσουν,ότι και αν κάνουνε στην επαγγελματική ζωή τους,όσες επιτυχίες ή αποτυχίες περάσουν,όσο δέσμιοι και αν γίνουν απο το πάθος τους,την αγάπη τους,τη δουλεία τους,την κοινωνία τους,τις φιλοδοξίες τους δεν έχει σημασία καμιά.Για εκείνες μόνο τις 2 ώρες,είναι ελέυθεροι....