Ένας χρόνος χωρίς τον Syd

Ομολογώ οτι ενώ με μαγνήτιζε πάντοτε ο πειραματισμός και το απόκοσμο ύφος του ψυχεδελικού ροκ,ποτέ μου δεν έδινα σημασία στα πρόσωπα που συνέθεταν και γεννούσαν αυτά τα μακροσκελή μυστήρια κομμάτια.Μεχρι που τις 7/7/2006 έπεσε στ αυτιά μου η είδηση του θανάτου του συνιδρυτή των Pink Floyd Syd Barrett
.Έχοντας κλέισει ένα χρόνο απο τότε η ματία μου προς το συγκρότημα είναι τελείως διαφορετική.Σήμερα ξέθαψα το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Κολοβού που αξίζει να διαβαστεί:

Ο θάνατος του Σιντ Μπάρετ στις 7 Ιουλίου έκανε κάθε οπαδό του ροκ στον πλανήτη να ξεθάψει από τη δισκοθήκη του το «The Piper at the Gates of Dawn», το πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd, και να ξανακούσει το «Arnold Lane» και το «See Emily Play». Τα τραγούδια στοιχειώνει μια κιθάρα υπερβατική, παραμορφωμένες νότες που, θαρρείς, αγωνίζονται να επιβάλλουν στον ακροατή μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Ακόμα και σήμερα που εκατομμύρια τραγούδια ροκ έχουν κάνει τον κύκλο τους στα ραδιόφωνα, τα στερεοφωνικά και τα κλαμπ.

Το άλμπουμ «The Piper at the Gates of Dawn» κυκλοφόρησε το 1967 και αποτέλεσε την απάντηση των Βρετανών στην παραγωγή της λεγόμενης «ψυχεδελικής σκηνής» της Καλιφόρνιας. Η «βρετανική ψυχεδέλεια» των Pink Floyd προχωρούσε πολύ πιο πέρα από τα ποπ τραγουδάκια των «παιδιών των λουλουδιών». Ο βασικός συνθέτης του δίσκου, ο νεαρός κιθαρίστας και εικαστικός Σιντ Μπάρετ, είχε προσαρμόσει με γόνιμο τρόπο την ελευθερία στη σύνθεση που είχε εισηγηθεί η τζαζ στα εφέ της κιθάρας που είχε επεξεργαστεί ο Χέντριξ κι όλα αυτά χωρίς να θορυβεί, χωρίς να ξεσπά. Σαν να διηγούνταν με νότες ένα όνειρο. Ηταν φυσικό όλα τα ΜΜΕ να πέσουν πάνω στον ομορφούλη μακρυμάλλη Μπάρετ. Εκείνος σπανίως έβγαζε απ’ το στόμα του μια λέξη. Σύντομα δε οι υπόλοιποι Pink Floyd διαπίστωσαν πως η συμπεριφορά του είχε γίνει εντελώς απρόβλεπτη. Επί σκηνής άρχισε να παίζει συνεχώς την ίδια νότα, ξεκούρδιζε σιγά σιγά την κιθάρα του ή, ακόμα χειρότερα, δεν έπαιζε καθόλου! Αυτή η συμπεριφορά, βεβαίως, άρεσε στο κοινό, το οποίο την εκλάμβανε ως μέρος των μουσικών πειραματισμών του συγκροτήματος. Για να καλύψουν το κενό οι υπόλοιποι πήραν ως δεύτερο κιθαρίστα τον φίλο του Μπάρετ, Ντέιβιντ Γκίλμουρ.

Για κάποιο διάστημα Μπάρετ και Γκίλμουρ συνυπήρχαν στις συναυλίες (ο πρώτος απλώς… περιφερόταν κι ο δεύτερος έπαιζε). Σύντομα όμως έπαψαν να τον καλούν στις περιοδείες. Στην ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου, «A Saucerful of Secrets» (1968), ο Μπάρετ έπαιξε στα μισά κομμάτια, υπέγραψε την επιτυχία «Apples and Oranges» και δήλωσε παραίτηση. Ηταν σαν να είχε στερέψει μια μουσική ιδιοφυΐα, ίσως εξαιτίας –όπως είπαν πολλοί– της υπέρμετρης αγάπης που έτρεφε για τα ψυχεδελικά ναρκωτικά. Οι προσωπικοί δίσκοι που έβγαλε ο Μπάρετ το 1970 («The Madcap Laughs» και «Barrett») περιείχαν ακριβώς το υλικό που είχε γράψει τη διετία της έμπνευσης (1967-68). Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ κι ο Ρότζερ Γουότερς από το παλιό του συγκρότημα τον βοήθησαν να τους ηχογραφήσει και να οργανώσει μερικές συναυλίες που ποτέ δεν έγιναν.

Ξαφνικά, ο Μπάρετ πούλησε τα δικαιώματα από τους δίσκους του, έμεινε για λίγο σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο και, μόλις του τελείωσαν τα χρήματα, γύρισε στο σπίτι της μητέρας του, στο Κέιμπριτζ!

Οι Pink Floyd είχαν πλέον γίνει πασίγνωστοι παγκοσμίως. Στο άλμπουμ τους «Wish You Were Here» («Ευχόμαστε να ήσουν εδώ») περιέλαβαν το, αφιερωμένο στον πρώην κιθαρίστα τους, τραγούδι «Shine On You Crazy Diamond» και κάλεσαν τον Μπάρετ στην ηχογράφηση. Ο κιμπορντίστας Ρικ Ράιτ διηγήθηκε αργότερα σε κάποια τηλεοπτική συνέντευξη τι συνέβη: «Μόλις έφτασα στο στούντιο παρατήρησα εκείνον τον τύπο που καθόταν στο πίσω μέρος. Δεν τον αναγνώρισα και ρώτησα ποιος ήταν. Ηταν ο Σιντ. Είχε ξυρίσει τα μαλλιά του, τα φρύδια του… Πηδούσε δεξιά κι αριστερά κι έτριζε τα δόντια. Ο Ρότζερ Γουότερς έκλαιγε και νομίζω πως με πήραν κι εμένα τα δάκρια».

Κανείς δεν ξανάκουσε για τον Σιντ Μπάρετ. Παρ’ όλα αυτά, μουσικοί σαν τον Πολ Μακάρτνεϊ, τον Ερικ Κλάπτον και τον Πιτ Τάουνσεντ τον χαρακτήρισαν ιδιοφυΐα. Ο Ντέιβιντ Μπάουϊ διασκεύασε το «See Emily Play». Οι Television Personalities έγραψαν το τραγούδι «I Know Where Syd Barrett Leaves». Ο Μπάρετ άκουγε μόνο όταν τον φώναζαν με το πραγματικό του όνομα, Ρότζερ, και μιλούσε για τον «Σιντ» σε τρίτο πρόσωπο. Οι δημοσιογράφοι έγραφαν πως έπασχε από σχιζοφρένεια και σύνδρομο Ασπεργκερ. Ο Μπάρετ έπασχε στην πραγματικότητα από έλκος και διαβήτη. Πέθανε από «επιπλοκές που προξένησε ο σακχαροδιαβήτης». Ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ είχε κάνει, πριν χρόνια τη δική του διάγνωση: «Πιστεύω πως δεν μπορούσε να διαχειριστεί την προοπτική της επιτυχίας και όλα τα παρεπόμενά της». Οπως και πολλοί άλλοι ροκ σταρ…