What have they done to the Earth, What have they done to our fair sister? Ravaged and plundered and ripped her and bit her Stuck her with knives in the side of the dawn, And tied her with fences and dragged her down.

the doors

Heavy sugar

Ώρα 18.00.Απόγευμα στη πρόβα. Ο Β. και ο Π. έχουν φτάσει από νωρίς .Βγάζουν τα όργανα απο τις θήκες,κουρδίζουν τις χορδές του μπάσου και τα τύμπανα που δείχνουν καιρο αχρησιμοποίητα.Σε λίγο θα έρθουν και οι υπόλοιποι,ο Δ. στη κιθάρα και ο Χ. στη φωνή.Ο ηχολήπτης τους που είχε σίγουρα περάσει τα 30 και τους έβαζε συχνά τις φωνές έχει καθίσει απο ώρα στη κονσόλα και καπνίζει. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα και το στούντιο ήταν έρημο όπως και ο δρόμος απ έξω.Όλη ή πολη χωμένη στη καθημερινότητα κοίταζε τη δουλειά της,εκείνοι οι τέσσερεις φίλοι όμως όχι.Κανονικά έπρεπε να διαβάζουν για τις εξετάσεις που τους περίμεναν,έπρεπε να είναι σε κάποιο φροντιστηριακό μάθημα σ εκείνες τις απαίσιες πολυκατοικίες ή έστω έπρεπε να αλητεύουν με καμια γκόμενα σε στενά και μαθητικά στέκια όπως κάθε ''κανονικό΄΄ παιδί της ηλικίας τους.Κι όμως τίποτα απ΄αυτά δεν τους συγκινούσε όσο το συγκρότημα τους.Κρυφά μαζευόντουσαν όποτε μπορούσαν και πρόβαραν,πρόβαραν...το σαββατοκύριακο θα παίζανε live σε κάποιο μαγαζί,αλλά ούτε τέτοια τους ξεσήκωναν πια.Βρισκόντουσαν εκεί όλοι μαζί για τη μουσική,μόνο γι αυτή και για τίποτε άλλο.
Ο καθένας είχε μπει στους heavy sugar (έτσι λέγονταν το όνομα του group) για διαφορετικό λόγο.Ο Β. μετά απο ερωτική αποτυχία έκανε μαθήματα σε ωδείο για να διοχευεύσει την ενέργεια και την πίκρα του εκεί.Αν όμως η συμμαθήτριά του με την ψυχρότητά της βίασε τη καρδιά του,τότε το ΄΄σοβαρό΄΄ και ΄΄κλασσικό΄΄ ωδείο ήρθε να του βιάσει το πνέυμα.Ευτυχώς μια μέρα χειμερινή σαν ετούτη έπεσε πάνω στον Π.Τότε κατάλαβε ότι η πραγματική μουσική καμία σχέση δεν έχει με τις άψυχες παρτιτούρες και τις γραμμένες νότες.Πόσο λάθος είχε κάνει...Είχε διδαχτεί τα τόσα συναισθήματα της μελωδίας με τον πιό στείρο τρόπο,πρωτογνώρισε τη μουσική όχι σαν μια όμορφη γυναίκα αλλά σαν μια σιτεμένη γριά μέσα σε οίκο ανοχής.Ναι πράγματι...έτσι ήταν η πρώτη του μουσική εμπηρεία:τραυματική,όπως η πρώτη ερωτική εμπηρεία ενός νεου τη πρώτη του φορά σε ενα μπουρδέλο.Ευτυχώς που ήταν εκεί ο Π.Του μίλησε για το group και πρότεινε να γίνει μέλος.Ετσι άρχισε αυτή η μυστήρια φιλία.Ο Δ. απο την άλλη χτύπαγε τις χορδές της Gibson κιθάρας του για τελείως διαφορετικό λόγο.Έλεγε (στην αρχή τουλάχιστον) πως το έκανε για να αρέσει στις ΄΄όμορφες΄΄ του σχολείου.Και σαν κιθαρίστας το είχε πετύχει μια χαρά.Γιατί μια ΄΄κανονική΄΄ γοητευτική μαθήτρια του λυκείου απο δυο τύπους αγοριών μπορούσε συνήθως να γοητευτεί:απο έναν αθλητικό τύπο ή απο έναν ροκά guitar boy.Δεν έίχε σημασία αν ήταν καλός μουσικός ή όχι.Αρκούσε μόνο η κιθάρα για να γοητεύσει.Είτε έβγαζε μελωδία,είτε αποκρουστικό θόρυβο καμία σημασία δεν είχε.Δεν έψαχναν για ταλέντο έτσι κι αλλιώς οι φίλες του....γκόμενο αναζητούσαν.
Ώρα 18.15.Η πρόβα ξεκινά επιτέλους όταν κατέφτασαν και τα άλλα παιδιά ακούγοντας παράπονα και βρισιές απο τους παρευρισκόμενους.Η παρέα ρυθμίζει τους διακόπτες από τους μεγάλους Marshall ενισχυτές και στο χώρο ακούγονται τα πρώτα ηλεκτρικά ηχητικά κύματα..1 2 3 πάμε..Ο Π. χτυπάει τα drums δυνατά αλλά με ένα περίεργο συναίσθημα,η ραχοκοκαλιά του τραγουδιού βασίζεται επάνω του.Οι υπόλοιποι αρχίζουν και ξεμουδιάζουν.Κρατούν όσο μπορούν οπτική επαφή για να εποικοινωνούν.Η φωνή του Χ. δεν έχει ζεσταθεί ακόμα αλλά το φώς της μοναδικής λάμπας κάνει τα πάντα σ εκείνο το υπόγειο να φαίνονται μαγικά.Η πρόβα θα διαρκέσει για 2 ολόκληρες ώρες .Όση δόξα και αν αποκτήσουν,ότι και αν κάνουνε στην επαγγελματική ζωή τους,όσες επιτυχίες ή αποτυχίες περάσουν,όσο δέσμιοι και αν γίνουν απο το πάθος τους,την αγάπη τους,τη δουλεία τους,την κοινωνία τους,τις φιλοδοξίες τους δεν έχει σημασία καμιά.Για εκείνες μόνο τις 2 ώρες,είναι ελέυθεροι....

Εκλογών 2007 ύμνος

Εκλογές, κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα
Διαδηλώσεις, πτώματα
μ' ανοιγμένα στόματα

Ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι όλη νύχτα καύλωνα
Στης βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα

Υπουργεία τέρατα,
γαμημένα κέρατα
Φέξε μου και γλίστρησα
ως της γης τα πέρατα

Στα σχολεία γάματα
γράμματα σπουδάματα
Του Θεού τα πράματα
φτύσ' τα τους κατάμουτρα

Πληρωμές, χαρτόσημα,
φόροι γραμματόσημα
Στο γαμήσι πρόστιμα,
μαγκιά, κλανιά κι απόστημα

Μπάτσοι, αύρες, ράμματα,
ξηγημένα πράματα
Τώρα στα γεράματα
μάθε γέρο γράμματα

Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
Στα εικοσιπέντε έχω γεράσει
Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
κάνε στάση...

Τζίμης Πανούσης

Γυρίζοντας

Το διαμέριζμα του τρίτου ορόφου μύριζε με ένα έντονο άρωμα όταν ο Π επέστρεψε μεσημεριάτικα με ένα σακίδιο στο χέρι.Ήταν το άρωμα του τέλους των διακοπών,πάντα εκείνη η παράξενη μυρωδιά του κλεισμένου και δίχως φρέσκο αέρα σπιτιού.Στο σκοτάδι και στην ησυχία άκουγε μόνο τους χτύπους δυο ρολογιών τοίχου και έξω απο τα παραθυρόφυλλα αραιά βουίζματα απο ενοχλητικά μηχανάκια.
Ο οργανιζμός του τώρα σταθερά θα επανερχόταν στη ρουτίνα που παράξενα όλοι νοσταλγούν.Τι να πρωτοέκανε;Η καφετέρια στη γωνία του δρόμου ήταν εκεί και τον περίμενε.Στο μέρος εκείνο έιχε ξοδέψει ώρες αμέτρητες της ζωής του,σε χειμωνιάτικες κοπάνες απο το φροντιστήριο,σε κυριακάτικα μοναχικά πρωίνα παρέα με ένα σχολικό βιβλιο συνήθως και σε ατέλειωτες ολονύκτιες συζητήσεις με μπύρα και βαρύ έντεχνο.Απορούσε και ο ίδιος με τον εαυτό του γιατι ένοιωθε ακόμα αυτή την ανάγκη να το επισκέπτεται.
Πράγματι δεν είχε βαρεθεί καθόλου να καλημερίζει τους ίδιους σερβιτόρους με την μετεφηβική ψευτοώριμη συμπεριφορά τους,ουτε και να χαζεύει τις μοναχικές κοπέλες γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια να χαζεύουν τα δυο κινητά τους.Τι νόημα είχαν τα δυο κινητά άραγε;Ήταν συνήθεια μόνο των κοριτσιών της πόλης του ή ένας νέος συρμός ώστε να σπαταληθούν κι άλλα χρήματα;Η απορία τον βασάνιζε πολύ τον τελευταίο καιρό και αποφάσισε να ρωτήσει έναν απο τη παρέα όταν είχαν αράξει σ ένα παγκάκι της πλατείας Εξαρχείων.Με στωικότητα του εξήγησε πως το ένα χρησίμευε για εποικοινωνία με συγγενείς φίλους κλπ,ενώ το δεύτερο τις πιο πολλές φορές για την επικοινωνία με ΄΄το αγόρι΄΄ της κοπέλας.Ο Π είχε μπερδευτευτεί.Πόση αλήθεια σημασία έδιναν στα sms και στις κλήσεις χωρίς χρέωση με τον έρωτά τους...Κι όμως εκείνος ο έντονος έρωτας έλλειπε σχεδόν πάντα απο κοντά τους,το είχε άλλωστε εξακριβώσει αυτό.Ολόκληρα απογεύματα καθισμένος στην άκρη της καφετέριας πάνω απο τα πιόνια του σκάκι έριχνε κλεφτές ματιές τριγύρω.Μόνο για να δει μια θυλική σιλλουέτα μόνη να κρατά ένα τηλέφωνο και μπροστά της δίπλα απο ένα τασάκι ακόμη ένα ξαπλωμένο.Οι υπόλοιπες καρέκλες άδειες.Το αγόρι της που βρίσκοταν άραγε;Μάλλον δεν θα του άρεσαν οι μπαλάντες και τα ροκ που ακουγόντουσαν στο μαγαζί.
Ο νους του Π σταμάτησε να τρέχει για λίγο.Γύρισε πάλι στο μισοσκότεινο σαλόνι.Θα ξεκινούσε το συμμάζεμα των ρούχων αν δεν έπεφτε το μάτι του στο ανοιχτό cd player της βιβλιοθήκης.Είχε ξεχάσει να το σβήσει για πολλοστή φορά.Μέσα υπήρχε το σιντί με τις επιλογές του David Bowie.Πατώντας το play ακούστηκε μια γνώριμη μελωδία αλλά δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει το κομματι.Ποτέ δεν ήταν καλός σ αυτό άλλωστε.Πάλι ήρθαν τα τραγούδια της καφετέριας στο μυαλό του.Παρόλο που χιλιάδες φορές είχαν ακουστεί δεν τα είχε βαρεθεί ακόμα.Και η κοπέλα με τα κινητά;πόση σημασία να έδινε στη μουσική;να ήταν εκεί τώρα;Δεν ήταν δα και κάτι το ξεχωριστό.Το μάτι του είχε εντοπίσει άπειρες τέτοιες περιπτώσεις που και άλλωστε φαινόντουσαν ολόιδιες.Κι αυτός πια τις θεωρούσε φυσιολογικές.Εξίσου φυσιολογική του φαινόταν και η έκφραση που πρωτοάκουσε εκείνο το καλοκαίρι:σχέση απο κινητό.Σχέση απρόσωπη,άυλη,σχέση σύγχρονη.
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο το ίδιο απογευμα αφού την είδε ,πάντα στο ίδιο τραπέζι, της μίλησε.Προς έκπληξη του εκείνη παράτησε το κινητό και τον άκουσε με μεγάλη όρεξη και ενδιαφέρον δίχως καν να τον ξέρει.Άρχισαν την κουβέντα.